گیرنده های کبدی ایکس (LXRs)، از جمله فاکتورهای رونویسی فعال شونده توسط لیگاند متعلق به ابر خانواده گیرنده هورمونی هسته ای هستند، که بیان ژن های درگیر در هموستاز کلسترول را تنظیم می کند. ایزوفرم های LXRa و LXRb با فعال سازی هترودایمر گیرنده های رتینوئید ایکس (RXR) و تشکیل کمپلکس LXR/RXR به یک «عنصر پاسخ LXR» در ناحیه پروموتور ژن های هدف متصل شده و عمل خود را انجام می دهند.عمل اصلی LXRs تنظیم متابولیسم کلسترول است.آگونیست های طبیعی شامل مشتقات کلسترول اکسید شده هستند که اکسی استرول نامیده می شوند. در سال های اخیر،LXRs تنظیم کننده های مهم رونویسی متابولیسم کربوهیدرات ها و لیپیدها شناخته شده اند. گیرنده های کبدی ایکس به عنوان حس گرهای استروئیدی (کلسترولی) عمل می کنند به طوریکه از طریق تحریک انتقال معکوس کلسترول و فعال شدن برگشت اسیدهای صفراوی در کبد از اضافه بار کلسترول سلولی جلوگیری می کنند. این نتایج منجر به شناخت آگونیست های LXR به عنوان یک عامل ضد بیماری تصلب شرائین در موش های آترواسکروزیس شد. در این مقاله، ساختار و مکانیسم فعالیت LXRs، آگونیست های و آنتاگونیست های آن، تنظیم بیان LXR و نقش این گیرنده ها در متابولیسم کلسترول را بحث خواهیم کرد. هدف این مقاله خلاصه کردن اطلاعات پایه ای در مورد پاتولوژی و فیزیولوژی LXR، همراه با نقش اختصاصی آن ها در متابولیسم کلسترول و بیماری های مربوط به آن می باشد.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

زمینه و هدف: Hsp70 چپرونی است که به P53 متصل شده و می تواند محل تجمع و موقعیت قرارگیری آن را در سلول کنترل نماید. تجمع هسته ای P53 با نتایج ضعیف کلینیکی و پیش آگهی پایین در سرطان همراه است. هدف از انجام این تحقیق تعیین ارتباط احتمالی بین بروز Hsp70 در هسته یا سیتوپلاسم سلول های سرطانی و تجمعP53  در هسته سلول های سرطان پستان و ارتباط این دو مارکر با سایر فاکتورهای کلینیکی و پاتولوژیکی تومور بود.روش بررسی: با استفاده از تکنیک ایمنوهیستوشیمی بروز P53 هسته ای و Hsp70 هسته ای و سیتوپلاسمی در 47 نمونه سرطانی پستان جمع آوری شده از بخش آسیب شناسی بیمارستان شفا شهرستان اهواز (1385-1386)، مورد بررسی قرار گرفت. برش های پارافینی با آنتی بادیP53 (N1581, Dako) و آنتی بادیHsp70 (ab47454, abcam) رنگ آمیزی گردید. Hsp70بر اساس تجمع هسته ای و سیتوپلاسمی و P53 بر اساس تجمع هسته ای مورد ارزیابی آماری قرار گرفتند.یافته ها: بین تجمع سیتوپلاسمی و هسته ای Hsp70 و تجمع هسته ای P53 ارتباط آماری معناداری مشاهده نشد. ارتباط آماری معناداری بین بروز هسته ای Hsp70و P53 و فاکتورهای کلینیکوپاتولوژی تومور پستان وجود نداشت. همبستگی متوسطی (P=0.001) بین درصد تجمع سیتوپلاسمی و هسته ای Hsp70 مشاهده گردید. بین بیان سیتوپلاسمی Hsp70 و درجه بافتی تومور ارتباط معنی داری وجود دارد.نتیجه گیری: بین تجمع هسته ای P53 با سطح سیتوپلاسمی و هسته ای Hsp70 در سرطان پستان ارتباطی وجود ندارد. اما بین سطح  Hsp70 هسته ای و سیتوپلاسمی مرتبط بوده و به گریدهیستولوژیکی تومور پستان بستگی دارد.

آپوپتوز به خودکشی برنامه ریزی شده ژنتیکی سلول گفته می شود که در بسیاری از شرایط فیزیولوژیک و پاتولوژیک نقش مهمی ایفا می کند. اغلب ملکول ها و مسیرهای سیگنالی درگیر در این فرایند بخوبی شناخته شده اند. اما پیرامون نقش ارگانل های سیتوسلی و مسیرهای سیگنالی و تعاملات بین آنها در خلال آپوپتوز مطالعات زیادی انجام نشده و یا نوعا مقالات چاپ شده کامل و همه جانبه نمی باشند. اهمیت ارگانل های سیتوپلاسمی به حدی است که اخیرا برخی از محققین، مسیر درگیری این ارگانل را بعنوان سومین مسیر القای آپوپتوز (علاوه بر مسیرهای شناخته شده داخلی و خارجی) در نظر می گیرند. این مقاله برآن است تا مطالعات انجام شده پیرامون فرایند آپوپتوز را مورد بحث قرار داده و در ادامه با تاکید بر اهمیت ارگانل های سیتوپلاسمی به بررسی نقش آنها در این فرایند بپردازد.

هدف: بررسی نقش گیرنده های A1 آدنوزینی نورونهای هسته پاراژیگانتوسلولاریس بر فعالیت الکتریکی این نورونها در موشهای کنترل و معتاد.مواد و روشها: حیوانات مورد مطالعه به دو گروه کنترل و وابسته به مورفین تفسیم شدند (در هر گروه 36=n).در گروه وابسته حیوانات سولفات مورفین را از طریق آب آشامیدنی به مدت 21 روز دریافت می کردند. سپس حیوانات هر دوگروه به منظور ثبت فعالیت الکتریکی از نورونهای هسته PGi در دستگاه استریوتاکس قرار گرفته و توسط میکرومانیپولیتور یک عدد میکروپیپت ثبات شیشه ای در کنار یک نورون هسته PGi قرار می گرفت. فعالیت الکتریکی نورون به دستگاه تقویت کننده خارج سلولی و سپس به اوسیلوسکوپ هدایت می شد. با استفاده از یک دستگاه Window discriminator فعالیت الکتریکی نورون از زمینه اوسیلوسکوپ جدا شده و وارد برنامه آنالیز کننده کامپیوتری PSTH می گردید. فعالیت نورون حدودا بعد از 30 دقیقه ثبت از نورون حالت ثابت پیدا می کرد. با اعمال داروهای آگونیست و آنتاگونیست گیرنده A1 اثر آنها بر فعالیت الکتریکی نورونهای هسته PGi (فرکانس در ثانیه) اندازه گیری می شد.یافته ها: با به کارگیری آگونیست اختصاصی گیرنده A1، سیکلوهگزیل آدنوزین (µM; i.p. 200) به داخل هسته PGi در دو گروه کنترل و معتاد فعالیت الکتریکی این هسته به مقدار معنی داری کاهش پیدا می کند، به طوری که این کاهش فالیت در گروه معتاد (4/3±5/52 درصد) بارزتر از گروه کنترل بود (1/3±2/35 درصد). همچنین حدود 18-10 دقیقه بعد از به کار گیری 8- فنیل تئوفیلین (mg/kg; i.p. 10) به عنوان آنتاگونیست اختصاصی گیرنده A1 آدنوزینی یک افزایش در فعالیت الکتریکی هسته PGi مشاهده شد که این اثر در گروه معتاد (%5/2±3/39) مشخص تر از گروه کنترل بود (2/2±2/27 درصد). در آزمایشهای تکمیلی سیکلوهگزیل آدنوزین (CHA) در گروهی از موشها به کار رفت که قبلا کافئین (mg/kg; i.p. 50) را دریافت کرده بودند. نتیجه نشان داد که CHA در حضور کافئین به عنوان آنتاگونیست عمومی گیرنده های آدنوزینی اثر بارزی بر فعالیت الکتریکی نورونهای هسته PGi ندارد.نتیجه گیری: نتایج به دست آمده نشان داد که یک افزایش حساسیت در گیرنده های A1 آدنوزینی در موشهای صحرایی نر معتاد به مورفین به وجود می آید که این افزایش حساسیت سبب تغییر الگوی فعالیت الکتریکی نورونهای هسته PGi در طی وابستگی و سندرم ترک می گردد.

زمینه و هدف: مورفین در فرآیندهای حافظه و یادگیری دخالت داشته و هسته آکومبنس با داشتن نقش کلیدی در مسیر پاداش در حافظه القاء شده توسط مورفین شرکت دارد. با توجه به نقش سیستم کولینرژیک در میانجی گری اثرات مورفین بر حافظه و یادگیری، در مطالعه حاضر اثرات تزریق آنتاگونیست های سیستم کولینرژیک، آتروپین، اسکوپولامین و مکامیل آمین در هسته آکومبنس به تنهایی و یا همراه با مورفین بر به خاطر آوری حافظه و یادگیری وابسته به حالت مورفین بررسی شد.مواد و روش ها: در این مطالعه پژوهشی اصیل رت ها به صورت دوطرفه در هسته آکومبنس کانول گذاری شده و بازخوانی حافظه به روش اجتنابی غیر فعال بررسی شد. سطح معنی داری نیز کمتر از 0.05 در نظر گرفته شد.یافته ها: تزریق زیر جلدی مورفین پس از آموزش به صورت وابسته به دوز منجر به کاهش بازخوانی حافظه شد، در حالی که تزریق مجدد مورفین در روز آزمون منجر به حافظه وابسته به وضعیت مورفین گردید. تزریق آتروپین، مکامیل آمین و اسکوپولامین در دوزهای مختلف به تنهایی به داخل هسته آکومبنس نسبت به گروه کنترل تفاوت معنی داری را در بازخوانی حافظه نشان نداند اما تزریق پیش از آزمون این داروها قبل از تزریق مورفین به صورت وابسته به دوز یادگیری وابسته به حالت مورفین را کاهش داد.نتیجه گیری: حافظه در حیوانات می تواند تحت تاثیر مورفین قرار گرفته و اوپیوئیدها قادر به ایجاد یادگیری وابسته به حالت می باشند. غیرفعال سازی گیرنده های استیل کولینی در هسته آکومبنس در میانجی گری یادگیری وابسته به حالت مورفین دخالت دارد.

سابقه و هدف: هسته ی پاراژیگانتوسلولاریس کناری (LPGi) یکی از هسته های مهم درگیر در تعدیل پایین روی نورآدرنرژیک درد می باشد. 17بتا-استرادیول درک درد را از طریق اتصال به گیرنده های استروژنی یا گیرنده های غشایی دیگر مثل گیرنده های گلوتاماتی تعدیل می نماید. در این مطالعه، نقش گیرنده های AMPAی هسته ی LPGi در تعدیل درد ناشی از 17بتا-استرادیول در موش های صحرایی اوارکتومی شده بررسی شده است. مواد و روش ها: در این مطالعه از موش های صحرایی ماده ی نژاد Wistar در محدوده ی وزنی 200 تا 270 گرم استفاده شد. برای بررسی نقش گیرنده های AMPAی هسته ی LPGi در تعدیل درد حاد و پایدار، کانول گذاری هسته ی LPGi انجام شد. ابتدا داروها تزریق و پس از 15 دقیقه 50 میکرولیتر فرمالین 5 درصد به پنجه ی پای حیوان تزریق شد؛ سپس رفتار تکان دادن پای ملتهب (Paw jerking) ناشی از تزریق فرمالین به مدت 60 دقیقه ثبت شد. یافته ها: نتایج مطالعه ی اخیر نشان داد که تزریق 17بتا-استرادیول به داخل هسته ی LPGi رفتار تکان دادن پای ملتهب را در هر دو فاز آزمون فرمالین کاهش داد (01/0p<). پیش تیمار هسته ی LPGi با آنتاگونیست گیرنده های AMPA (CNQX) اثر ضددردی 17بتا-استرادیول روی فرکانس تکان دادن پای ملتهب را طی هر دو فاز اول و دوم آزمون فرمالین خنثی نمود (001/0p<)؛ و حتی CNQX سبب القای پردردی در هر دو فاز رفتار تکان دادن پای ملتهب شد. استنتاج: بر اساس نتایج این مطالعه می توان نتیجه گرفت که 17بتا-استرادیول تزریق شده به هسته ی LPGiی موش های صحرایی ماده ی اوارکتومی شده بی دردی متوسطی روی درد القاشده با فرمالین ایجاد می کند؛ که احتمالا به وسیله ی گیرنده های AMPAی این هسته وساطت می شود.